Interferony
Glikoproteiny będące rodzajem cytokin produkowanych przez wiele typów komórek w organizmie. Do interferonów I klasy zaliczamy interferon alfa, beta, omega, epsilon, kappa. Klasę II interferonów stanowi interferon gamma. Interferony oddziaływają na komórki docelowe za pośrednictwem swoistych receptorów, które aktywują białka komórkowe z rodziny STATs (STAT1 i STAT2 w przypadku IFN klasy I i STAT1 w przypadku interferonu gamma), które pełnią także funkcje czynników transkrypcyjnych. Szlak sygnałowy interfonów klasy I i II przedstawia schematycznie rysunek 1.
Działanie interferonów powoduje zahamowanie proliferacji komórek zainfekowanych wirusem, aktywację obronnych mechanizmów immunologicznych, indukują dojrzewanie komórek NK, makrofagów, limfocytów T i B. Ponadto, interferony zwiększają ekspresję antygenów zgodności tkankowej typu I i II (MHCI, MHCII) w różnych komórkach docelowych: fibroblastach, astrocytach, komórkach tucznych, komórkach nowotworowych. Spośród interferonów, interferon gamma ma najsilniejsze właściwości modulujące syntezę MHCII. Z kolei interferony kasy I, głównie alfa i beta, wykazują najsilniejsze właściwości przeciwwirusowe i przeciwproliferacyjne. Ponadto, aktywowane interferonem gamma makrofagi przyczyniają się do eliminacji komórek nowotworowych. Interferony znalazły swoje zastosowanie w terapii. I tak interferon alfa jest powszechnie stosowany w leczeniu przewlekłych zakażeń HCV, zarówno w połączeniu z rybawiryną, jak i w monoterapii.
Literatura